سه عامل اصلی ایست قلبی!
ایست قلبی می تواند ناشی از یک عارضه قلبی باشد یا ممکن است به طور غیر منتظره رخ دهد. با این حال، سه دلیل اصلی برای ایست قلبی وجود دارد:
آریتمی و فیبریلاسیون بطنی
آریتمی زمانی اتفاق می‌افتد که سیگنال‌های الکتریکی در قلب مشکل ایجاد کند که منجر به ضربان قلب غیرطبیعی می‌شود. فیبریلاسیون بطنی نوعی آریتمی است و شایع ترین علت ایست قلبی است. فیبریلاسیون بطنی یک ضربان قلب سریع در بطن قلب است که باعث می شود قلب به جای پمپاژ معمولی خون، بلرزد.
بزرگ شدن قلب یا (کاردیومیوپاتی):
عضله قلب منبسط یا ضخیم می شود که منجر به انقباضات غیر طبیعی قلب می شود.
بیماری عروق کرونر:
این نوع از بیماری قلبی زمانی رخ می دهد که شریان های کرونری به دلیل انسداد پلاک، که جریان خون را به قلب محدود می کند، باریک و ضخیم می شود. در صورت عدم درمان، بیماری عروق کرونر می تواند منجر به نارسایی قلبی یا آریتمی شود که هر دو می توانند منجر به ایست قلبی شوند.
سایر علل ایست قلبی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- از دست دادن خون
- بیماری دریچه ای قلب
- کمبود اکسیژن
- سطوح بالای پتاسیم و منیزیم (می تواند باعث آریتمی شود)
چه افرادی در معرض خطر ایست قلبی هستند؟
چندین عامل سبک زندگی و ارثی ممکن است خطر ایست قلبی را افزایش دهند. آنها شامل موارد زیر است:
- سوء مصرف الکل یا مواد مخدر
- سابقه خانوادگی بیماری قلبی یا ایست قلبی
- بیماری قلبی
- فشار خون بالا
- کلسترول بالا
- پتاسیم یا منیزیم کم (کمبود مواد مغذی)
- چاقی
- سیگار کشیدن
- برخی از افراد ممکن است ایست قلبی را بدون هیچ عامل خطری تجربه کنند. ایست قلبی در مردان مسن بیشتر از زنان است.
تفاوت بین ایست قلبی و حمله قلبی چیست؟
اصطلاحات “سکته قلبی” و “ایست قلبی” اغلب به جای یکدیگر استفاده می شوند، اما این دو بیماری قلبی متفاوت هستند. حمله قلبی زمانی رخ می دهد که انسدادی در رگ ها وجود داشته باشد که جریان خون در قلب را متوقف می کند. به دلیل عدم جریان خون و اکسیژن در قلب، بافت ماهیچه قلب آسیب می بیند. حملات قلبی می تواند خطر ایست قلبی را افزایش دهد زیرا حملات قلبی می تواند سیگنال های الکتریکی در قلب را تغییر دهد. هنگامی که ایست قلبی به طور ناگهانی و بدون هیچ بیماری قلبی موجود دیگری رخ می دهد، به احتمال زیاد ناشی از حمله قلبی است.
ایست قلبی چگونه درمان می شود؟
اگر فردی دچار ایست قلبی شود، نیاز به درمان فوری برای افزایش جریان خون غنی از اکسیژن به اندام های خود دارد.
احیای قلبی ریوی
اولین اقدام درمان معمولاً احیای قلبی ریوی (CPR) است که طی آن فرد دیگری قفسه سینه را فشرده می کند تا جریان خون به اندام ها افزایش یابد. CPR می تواند به طور موقت ایست قلبی را درمان کند تا زمانی که درمان اضطراری پیشرفته تری برای فردی که دچار ایست قلبی شده است در دسترس باشد.
دستگاه شوک
هنگامی که پرسنل خدمات فوریت های پزشکی وارد می شوند، از دستگاهی به نام دفیبریلاتور برای ارسال شوک الکتریکی به قلب برای کمک به بازیابی عملکرد و ضربان طبیعی قلب استفاده می کنند. این درمان باید فوراً برای نجات جان فرد و کاهش آسیب بیشتر اعضای بدن ناشی از کمبود اکسیژن و خون استفاده شود. دفیبریلاتورها توسط اولین پاسخ دهندگان آموزش دیده استفاده می شوند.
برخی از مکان‌های عمومی ممکن است یک دفیبریلاتور خارجی خودکار (AED) داشته باشند که شبیه به دفیبریلاتور است، اما AED می‌تواند آریتمی‌های مضر را تشخیص دهد و شوک الکتریکی به قلب وارد کند. این دستگاه برای پرسنل غیرپزشکی طراحی شده است و همه می توانند از آن استفاده کنند. هنگامی که بیمار در بیمارستان بستری می شود، پزشک چندین آزمایش را برای تعیین علت ایست قلبی و درمان بیماری پس از تشخیص انجام می دهد. بیماران ممکن است تحت درمان جراحی قرار بگیرند یا دارو دریافت کنند.
روند بهبودی پس از ایست قلبی چگونه است؟
ایست قلبی در صورت عدم درمان در عرض چند دقیقه می تواند منجر به مرگ شود. پس از مرخص شدن از بیمارستان، پزشک دستورالعمل هایی را برای تغییر سبک زندگی، در صورت نیاز، برای کاهش خطر ایست قلبی یا عوارض بیشتر ارائه می دهد. قرار ملاقات های معمول ممکن است با یک متخصص قلب برنامه ریزی شود، که عملکرد سیستم الکتریکی قلب را بررسی کند و یک برنامه درمانی برای حفظ سطوح الکتریکی طبیعی ایجاد می کند.
پیشگیری از خطر ایست قلبی
شما می توانید عوامل سبک زندگی را که ممکن است خطر ایست قلبی و سایر بیماری های اکتسابی قلبی را افزایش دهند کاهش دهید:
- خوردن وعده های غذایی سالم برای قلب
- کاهش وزن
- ورزش کردن
- ترک سیگار و مصرف مواد مخدر
- کاهش مصرف الکل